یه شروع متفاوت

شلوغی های آخر سال و خونه تکونی و خرید و بوی عید همه و همه رنگ میبازه وقتی فقط یه سردرد کوچولو بیاد سراغت چه برسه به اینکه یه ویروس مزاحم سر و کله ش تو دل و روده و معده ی پسر خونه پیدا بشه و همه چی رو بریزه به هم و خونواده رو مجبور کنه روز عید رو تو بیمارستان سپری کنن!

بماند که خوروندن ا آر اس به یه بچه 22 ماهه ویروسی و بستن سرم بهش و نگهداشتنش روی تخت بالای سه ساعت بدون اینکه تکون بخوره چه سختیایی داره.

چند روز اول سال که به همین ترتیب سپری شد و ما حتی فرصت یا بهتره بگم حال و حوصله چیدن سفره هفت سین هم نداشتیم. ولی با گذشت روزها کم کم با بهتر شدن حالت حال و اوضاع ما هم بهتر شد و با برگشتن اشتهات گرمهایی که کم کرده بودی آروم آروم برگشت هر چند هنوز هم دغدغه ی خوب غذا نخوردن و کم وزن گرفتنت ادامه داره.

اینم یه جورشه دیگه یه تجربه از نوع خاص خودش، خدارو شکر که به خیر گذشت. شاید هم باید این اتفاق میوفتاد که یه تلنگر بهم بخوره که بیش از حد نگران کم غذایی و سیر کند بالا رفتن وزنت توی کارت رشدت نباشم، که اتفاقات کوچیک روزمره، یه خرابکاری کوچیک با مداد شمعی روی دیوار، چند قطره شیری که روی زمین ریخته میشه، بحرانهای نیمه شب و وقت خرید هیچ کدومشون دلیل آشفتگیم نباشه که یاد بگیرم برای یک مادر خوب بودن بیشتر از هر چیزی صبوری لازمه و خیلی وقت ها اگرچه حق دارم عصبانی بشم یا صدامو بلند کنم ولی داشتن این حق دلیل نمیشه که بخوام اعمالش بکنم! به قول روانشناسا اگر چه حق دارم که عصبانی بشم ولی حق ندارم عصبانیتمو بروز بدم!

گاهی وقتا ما فراموش میکنیم که بچه ها چه نعمتهایی هستن، گاهی وقتا یادمون میره که خدا با فرستادن یه موجود کوچیک که نیازمند تیمار ماست که منتظر مهربونی دستهای ماست چه مسئولیتی رو به عهده مون گذاشته. همیشه این تلنگرها بد نیستن گاهی باید به بهشون با چشمایی شسته نگاه کرد!

رانندگی با میز تلفن!

دیگه وقتی از مجید نگون بخت و سه پایه دوربین سواری میگیری دیگه سواری گرفتن از یه ماشین هر چند کوچیک جای خود داره (البته خیلی این کارت بامزه س و عین لاکپشت سوارش میشی. اوایل که سوارش میشدی تعادلش بهم میخورد و از پشت میوفتادی رو زمین ولی الان حرفه ای شدی و با سرعت نور میری اینور اونور) :

اینم وقتی که خوابت میاد ولی حاضر نیستی از بازی دست بکشی: